Наста Кудасава

паімчу палямі басалап –
мірыяды музыкаў у пашчы...
падалося, некалі была
я жанчынай з доляю прапашчай.
падалося, падалася так,
быццам дыванамі дол убраны,
быццам кожны адбалелы такт
дзьмухаўцамі зарастаюць раны.
мо таму так вабіць далячынь –
далячу ж! ні лапай не самлею!
бо сабачы лёс – імчання чын –
палявое волі паўназелле...

беражыце яе берагі-караблі,
дзе залізваў нам боль сіні-сіні заліў,
дзе на хвалях алвовых гайдаюцца дні,
дзе ўспамінам пра нас камяні-камяні...
зберажыце анёла на ейным плячы,
адамкніце ёй горад і дайце ключы,
і дракона, што п'е з рук пяшчоты ваду,
і люляйце яе, покуль я не прыйду.

…а жнівень тут падае
проста на голаў
салодкімі зоркамі алычы
і з разгаданых жаданняў нашых
зорнае варыць сочыва,
ўціскаюцца дні ў жалудовыя цельцы,
дзверы замкнёныя на ключы,
і ціша такая,
што нават сабакі ад вусцішы выюць
па-воўчы.
і ведаеш,
быццам нішто ўжо не б’ецца:
ні дотыкаў ток,
ні сініца ў руках, –
што лепей бы скласці ўсе роспачы ў кош,
не бядуючы болей над коштамі,
і выйсці ў акно,
як выходзяць у восень –
услед за крылом камікадзэ-лістка,
туды,
дзе любоў залівае пакорліва кожнага
і не пытае навошта.

...проста верасень гладзiць жалуды па галовах,
зняўшы душаў капелюшы.
я з усiх чалавечых i рыбiных моваў
помню толькi "люблю" i "пiшы".
быццам дзесьцi пад скурай прарыў цеплатрасы
вострым кiпнем балючага "ты".
быццам восень мая зараз кiнецца з часу,
як на бераг – ад шчасця – кiты...

ні бліскучай змяюкай ракі,
ні жуком, ні вавёркай – нікім,
ні ў сабак на душы, ні ў дзяцей,
ні ў малітвах, ні ў кнігах – нідзе,
ні ў самоце пранізлівых станцый
не хачу,
не хачу я застацца.
ні на злосць, ні тым болей на біс
не хачу ў гэтай восені быць,
ні лістом, ні арэхам – нічым.
толькі спаць на тваім плячы...

усе святыні – псам,
мышам і жабкам!
няхай люляюць псальмы
мяккай лапкай,
трымаюць вецер
выдыхам і ўдыхам
у келлях вецця
вечных
дрэваў-мніхаў.
а ты кружы, ніжы
на восень восень,
ды прыйдзе Бог
сняжынкаю
на носе,
лістом сырым,
суніцай
адзінокай,
распяты ў кожным дні
навідавоку.

гэта ўсмягласць асіплае кані,
адарванай ад ніў вышыні.
дні мае – палігоны гукання,
невыкрыкнае роспачы дні.

я не помню нагодаў вынырваць,
памяць сплёўвае прысак і жвір.
дык навошта ты сонцам настырным
уваходзіш і кажаш “жыві”?

тут даўно ўжо няма чаму біцца
ў пустасэрцы, напханым асцём,
дык навошта ты цёплай сініцаю
прыляцеў і вярнуў мне жыццё?

быццам ёсць яшчэ голас азімы
пад ільдом занямелых пакут,
быццам можна адным тваім імем
затрымаць мяне тут.

*(лац.) жыццёвы, жыццядайны

вершы –
каб вымяраць вяршыні
ці, выміраючы
ў горы вершавым,
высвабадзіцца ў разлог птушыны,
туды,
дзе гняздуюцца сэрцам шырэйшыя,
дзе я ня буду вачмі лісьлівіць,
рук абцяжарваць нішчымнымі ласкамі –
словы разьвешу лупатымі сьлівамі
і абярнуся
ластаўкай.